In 2009 is het honderd jaar geleden dat met een conferentie in Shanghai de wereldwijde drugsbestrijding begon. Het doel was om het gebruik van drugs die van natuurproducten als coca, papaver en hennep worden vervaardigd, en later ook van synthetische stoffen, uit te bannen. Na bijna een eeuw blikt Egbert Tellegen terug op die strijd, waarbij Nederland een unieke rol heeft vervuld als vrijwel continue dwarsligger. 
De historische schets wordt voorafgegaan door een inleidende beschouwing over de werking van verschillende drugs en het belang van de sociale context van drugsgebruik. 
Na de geschiedschrijving worden tien zeer uiteenlopende bezwaren van de wereldwijde drugsbestrijding besproken. De drugsbestrijding wordt getypeerd als een vorm van utopisme met alle nadelige effecten die aan utopische strevingen eigen zijn. Ten slotte wordt een onderscheid gemaakt tussen de beleidsopties 'verbieden' of 'vrijlaten', dan wel 'reguleren'. Aan het einde van het boek breekt Tellegen een lans voor een systeem van regulering, waarvan hij tevens de contouren aangeeft.